Wilhelm Wilczyński, urodzony w 1897 r. w Krakowie, brat generała Józefa Olszyny-Wilczyńskiego (zamordowanego przez Sowietów we wrześniu 1939 r. po wkroczeniu Armii Czerwonej na Kresy Wschodnie Drugiej Rzeczypospolitej), w latach I wojny światowej służył jako oficer 5 Pułku Piechoty I Brygady Legionów. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego i brał udział w walkach o granice odrodzonego państwa. W okresie międzywojnia był oficerem WP oraz Korpusu Ochrony Pogranicza. W latach II wojny światowej uczestniczył w działalności konspiracyjnej na Wileńszczyźnie. Po zakończeniu wojny osiedlił się w Gdańsku, gdzie zmarł w 1972 r. Pamiętnik W. Wilczyńskiego przedstawia jego udział w działaniach bojowych wojny polsko-ukraińskiej o Małopolskę Wschodnią w latach 1918-1919, a także w zmaganiach polsko-sowieckich - począwszy od polskiej ofensywy 1919 r., zakończonej zepchnięciem armii sowieckich za rzekę Berezynę; poprzez operację dyneburską tzw. zimową z przełomu lat 1919-1920; wyprawę kijowską, późniejsze walki odwrotowe, słynną bitwę warszawską, aż po odrzucenie bolszewików na dalekie obszary Polesia, Wołynia i Ukrainy, które zakończyło wojnę polsko-sowiecką, umożliwiając zawarcie traktatu ryskiego. W tekście autor prezentuje fakty i epizody frontowe często szerzej nieznane oraz portretuje sylwetki swych zwierzchników, kolegów i podkomendnych. Pamiętnik opatrzony został obszernym wstępem, przybliżającym czytelnikowi postać W. Wilczyńskiego i ukazującym przebieg wojen o wschodnie granice Drugiej Rzeczypospolitej oraz wyczerpującymi przypisami, odnoszącymi się do przedstawionych w nim wydarzeń i osób.