Zelda i Francis Scott Fitzgerald byli piękni i przeklęci - jak bohaterowie jego powieści z 1922 roku, która wydaje się proroczą wizją ich własnych losów. Przeklęci kochankowie, których burzliwe życie wypełnione miłością i zdradą, zazdrością i obsesją nieuchronnie wiodło do tragedii… Ich życie było jak niezwykła powieść. Z ich życia narodziły się jego powieści. Francis Scott Fitzgerald, jeden z największych pisarzy amerykańskich XX wieku, autor słynnych powieści Wielki Gatsby, Ostatni z wielkich, Czuła jest noc, został nazwany kronikarzem epoki jazzu i straconego pokolenia - zbuntowanego, rozczarowanego powojenną rzeczywistością. Postacie z jego książek uosabiają rozterki swojej epoki, a bohaterem jest często mężczyzna, którego miłość do kobiety doprowadza do zguby. Dla Wielkiego Gatsbyego taką kobietą fatalną okazała się Daisy Buchanan. Czy dla Scotta była nią jego żona Zelda? Piękni, bogaci i beztroscy wiedli bajkowe życie. Byli najsłynniejszą parą Ameryki szalonych lat 20. Olśniewający, utalentowani, skąpani w blasku fleszy królowali na pierwszych stronach gazet i wśród elit intelektualnych. Pławili się w luksusie, bawili w najelegantszych klubach Nowego Jorku i Paryża, przy dźwiękach jazzowych big bandów i strzelających korków szampana. Prowokowali ekstrawagancją, rzucali wyzwanie dawnej moralności, przekraczali granice, byli bohaterami niezliczonych plotek i skandali - najsławniejszymi "celebrytami" lat 20. i początku lat 30. Tymczasem tragedia zbliżała się nieuchronnie: pogłębiający się alkoholizm Scotta, niespełnione ambicje artystyczne Zeldy - pisarki, malarki, tancerki - a wkrótce jej choroba psychiczna…