Kontynuacja książki „Ślady małych stóp na piasku“! 29 lutego to szczególna data. Z co najmniej dwóch powodów: po pierwsze pojawia się w kalendarzu raz na cztery lata. Po drugie, to rocznica urodzin Thais, córeczki Anne-Dauphine Julliand, dotkniętej ciężką chorobą genetyczną układu nerwowego. Thais przeżyła trzy lata i dziewięć miesięcy. Miała krótkie, lecz piękne życie. Anne-Dauphine opowiada o tym zwykłym-niezwykłym dniu, w którym Thais skończyłaby osiem lat. W tym dniu bierze oddech od pracy i obowiązków, starając się pełnią życia przeżyć każdą chwilę. W tym dniu przeszłość miesza się z teraźniejszością. Każdy gest, każde słowo nabiera wyjątkowego znaczenia, przywołuje przechowywane pieczołowicie wspomnienie, wywołując na przemian śmiech i łzy. Niesamowita lekcja pogody i szczęścia. Piękna historia miłosna, którą czyta się jednym tchem, z oczyma pełnymi łez. Anne-Dauphine Julliand jest dziennikarką, mieszka w Paryżu. Jej książka, Ślady małych stóp na piasku, odniosła ogromny sukces: we Francji zdobyła nagrodę Paroles de patients (2011) i nagrodę Pelerin du témoignage (2011). W Polsce została wyróżniona nagrodą Feniks w kategorii literackiej (2013). „W regularnym biciu jej serca słyszę: «Kochaj mnie, mamo. O nic więcej cię nie proszę. Nie potrzebuję niczego więcej». Niczego więcej, nie oczekuje ode mnie niczego więcej. Jak mogłam nie pojąć tego wcześniej? Zabiegi medyczne leczą rany, ale tylko miłość pozwala zapomnieć o bólu. Tylko dodanie drugiemu otuchy przynosi ulgę w cierpieniu. Dziękuję ci, moja mała Thais, dziękuję, że odmieniłaś moje serce. Pomogłaś mu zrozumieć, że odpowiedzią na cierpienie nie jest śmierć. I nigdy nie będzie. Odpowiedzią na cierpienie jest miłość“ (fragment książki).