Wydanie 2011r. Oprawa twarda. Strony 654. Format 17,5x24,5cm. Klub mało używanych dziewic „Klub Mało Używanych Dziewic” to – wbrew prowokującej nazwie -coś niemal tak niewinnego jak drużyna harcerska. Matkami założycielkami są cztery interesujące kobiety, których celem nie jest złapanie wreszcie chłopa (nie da się ukryć, lata lecą), lecz -w pewnym sensie -poprawianie rzeczywistości. Mają w sobie coś z dzielnych pozytywistek, choć broń Boże, nie są w typie Siłaczek padających na posterunku. Skuteczność -oto ich dewiza. Inteligencja i wdzięk pomagają im osiągać cele... Dziewice do boju „Dziewice do boju”Ostatnio zyskał sobie ogromną popularność na świecie, a więc i u nas, pogląd, że należy za wszelką cenę dążyć do zrealizowania SIEBIE, cokolwiek to miałoby oznaczać. Zbytnie zaufanie modzie w tym zakresie może nas jednak wyprowadzić na manowce. Realizując SIEBIE, zapominamy, że nie sami jesteśmy na świecie, a nawet (o zgrozo), być może nie jesteśmy na nim najważniejsi. Monika Szwaja w swoich książkach proponuje nieco inne podejście do rzeczywistości. Jej bohaterki, nie zapominając o podstawowej dawce zdrowego egoizmu, są zwrócone na zewnątrz. „Mało Używane Dziewice”, które założyły Klub z zamiarem czynienia rzeczy pożytecznych to kobiety inteligentne, sympatyczne i -choć po przejściach -wciąż pozytywnie nastawione do życia. Dostrzegają w ten sposób nie tylko innych ludzi, ale i świat dookoła. A ten bywa fascynujący... autorka, doświadczona reporterka wie o tym od lat. I umie to opisać.Aby dobrze się bawić przy czytaniu powieści „Dziewice, do boju” niekoniecznie trzeba znać pierwszą książkę o nich... aczkolwiek polecamy, naturalnie. Zatoka trujących jabłuszek ZATOKA TRUJĄCYCH JABŁUSZEK -istnieje naprawdę, w przeciwieństwie do Klubu Mało Używanych Dziewic, który ożył tylko na kartach książek Moniki Szwai. Jego „matki założycielki” zdobyły sobie wszakże taką sympatię Czytelników, jakby były najprawdziwsze w świecie. Czy to znaczy, że takie „dziewice” drzemią w wielu z nas? Że - podobnie jak one -wiemy, co w życiu jest najważniejsze i że niekoniecznie jest to zrobienie kariery za wszelką cenę. Że umiemy, a przynajmniej próbujemy dostrzegać piękno w świecie -takim, jaki jest. Że ciągnie nas do drugiego człowieka. Że staramy się po prostu być szczęśliwymi ludźmi...