Runy przywoływały mnie już przed kilkoma laty. Słyszałem ich wezwanie, lecz nie reagowałem. Wewnętrzny głos mówił mi: „Jeszcze nie czas". Czasem zaglądałem do znanych wówczas dzieł o runach, odkładałem je jednak bez zainteresowania. Przez następne lata przepełniało mnie uczucie, że znam runy, i wściekałem się., gdy ktoś opowiadał o runach, a ja zdawałem sobie sprawę, że tkwi w tym fałsz. Zmieniałem się, choć nie umiem określić bliżej, na czym to polegało. „Coś" we mnie wiedziało sporo o runach, lecz ja „tego" nie znałem.
„To" zawsze się denerwowało: na literaturę o runach, na wiedzących, mistrzów i druidów - i buntowało się. Wreszcie „to" wygrało, a ,ja" ustąpiłem, oddałem się runom, wchłonąłem je i „krzycząc" -przyjąłem. Zaczęło się nowe życie, nieporównywalne z wcześniejszym, z ciągle nowymi niespodziankami i przeżyciami. Książki na temat run mało mnie interesowały; podążałem za runami, słuchając „tego", co we mnie wiedziało - w poszukiwaniu wiedzy o nich. To, co znalazłem, trudno ująć w słowa pisane, ale jednak spróbuję to uczynić, zgodnie z daną memu wydawcy obietnicą spisania mojej wiedzy w sposób przystępny i ogólnie zrozumiały.
Udałem się w podróż, by poznać runy osobiście, bez dróg okrężnych, jakimi byłyby dla mnie źródła teoretyczne. Znałem wszystkie znaki, znałem nazwy i to wszystko, co mi było potrzebne. Runy miały ochotę zabrać mnie, dzięki swej mocy, do swego światła, lecz ja uparcie chciałem zostać tu, na ziemi, w cielesnej, ludzkiej, codziennej rzeczywistości.
Z mojej podróży co nieco przywiozłem. Dary run - którymi teraz chciałbym się z wami podzielić.