Wyjątkowe, pisane z wrażliwością artysty i z rzadko spotykanym w przypadku relacji na gorąco dystansem wojenne dzienniki młodego inteligenta.
Edward Herzbaum oszczędnie, ale obrazowo, a czasem ironicznie notuje, jak zagarnia go bezlitosna, uwłaczająca człowieczeństwu rzeczywistość wojenna. To refleksyjny dziennik człowieka, który zdaje sobie sprawę, że jego dotychczasowy świat się skończył, a przyszłości może nie być. W potajemnych notatkach z łagru walczy z depresją, szuka siły, by się nie poddać. Po dołączeniu do armii Andersa staje się żołnierzem doskonale świadomym, co niesie ze sobą wojna, poszukując sensu istnienia wobec tego, co bezpowrotnie utracił. I trudno mu się pogodzić z koniecznością przejścia do porządku nad potwornościami, których doświadczył. Autor we wrześniu 1939 ochotniczo zaciągnął się do Wojska Polskiego, trafił do niewoli niemieckiej, z której uciekł. W grudniu 1939 przez zieloną granicę dostał się do Lwowa, gdzie w 1940 został aresztowany przez NKWD i wysłany do łagru. Po „amnestii“ dotarł do Tatiszczewa i wstąpił do Armii Andersa, z którą przebył szlak bojowy aż do Monte Cassino.