Jest to powieść o ludziach niecodziennych, zapalonych poszukiwaczach leśnej przygody, którzy porzucają gwar miasta i cywilizację dla swobody, ciszy i obcowania z naturą. Każdej wiosny ruszają do puszczy. Tam zamieszkują w chacie, łowią ryby, uprawiają ogród, ale przede wszystkim - wędrując po tajemnych ostępach - obserwują i badają życie mieszkańców puszczy. Lato leśnych ludzi uznano powszechnie za arcydzieło Rodziewiczówny - i słusznie, bo udało jej się stworzyć urzekającą baśń o leśnych ludziach, a kto "baśń zrozumie - jak sama pisze - i żyć wedle niej będzie, ten posiadł kwiat paproci. Ten ma oczy, co widzą, uszy, co słyszą. Ten żyje mądrością przyrody".