To, że kobiety zawsze wpływały na losy świata, wiadomo nie od dzisiaj. Czy jednak wiemy, jakich chwytały się sposobów w niebezpiecznej grze o władzę? Jaką cenę musiały zapłacić, by pamięć Historii przechowała ich imiona? Benedetta Craveri zaludnia karty swej fascynującej opowieści całą rzeszą królewskich małżonek i kochanek, które zapisały się w dziejach – nie tylko Europy – od Renesansu do Rewolucji 1789 roku. Poznajemy piękne i ambitne faworyty Henryka IV – Gabrielle d Estrees i Henriette d Entragues, luksusową kurtyzanę – panią du Barry, żonę Franciszka I – Małgorzatę Nawarską, pierwszą francuską poetkę, której dzieła opublikowano. A także dysponujące ogromną władzą regentki: Katarzynę Medycejską i Annę Austriaczkę. Pod koniec XVI wieku zaostrzeniu uległo prawo salickie, wskutek czego kobiety straciły możliwość dziedziczenia dóbr i tytułu. Kontrreformacja przyniosła model wychowania kobiety, który miał zniszczyć jej utajoną, demoniczną naturę… Życiorysy kilkunastu sportretowanych w książce pań są więc barwnym wyjątkiem. Bohaterki z opowieści Craveri znalazły drogę, by wyzwolić się z pęt nałożonych przez prawo, religię i społeczeństwo. Wyzwolić się choć na jedną krótką chwilę – która przetrwa stulecia. Jeśli w społeczeństwie XVI-wiecznym są kobiety, które się liczą, to dlatego, że uzbrojone w swoje ambicje, inteligencję, urodę potrafiły wbrew uprzedzeniom mężczyzn wykorzystać sprzyjające okoliczności i osiągnąć sukces. Nigdy nie zdobywają przy tym władzy we własnym imieniu, jest ona zawsze nietrwała i narażona na protesty, a ich pozycja zawsze oznacza jakiś brak lub jakąś słabość po stronie mężczyzn: rozłąkę z małżonkiem lub jego śmierć, małoletniość synów, uleganie namiętności. Ich losy, choć spektakularne, stanowią sumę jednostkowych przypadków, nie układają się w jedną historię. Ponieważ Historia – żadna z nich nie ma co do tego wątpliwości – oficjalnie należy do mężczyzn; żeby się w niej odnaleźć, a przy tym nie zostać zmiażdżonym w jej trybach, trzeba się maskować, wytężać spryt, zdobywać silnych sprzymierzeńców, rozdzielać łaski, uwodzić, korumpować, karać – i wiedzieć, kiedy we właściwym momencie usunąć się w cień. Moim zamiarem jest opowiedzenie historii tej sui generis władzy, która potrafiła słabość obracać w siłę, a niższą pozycję w hierarchii społecznej wykorzystywać jako atut.