Zbiór głęboko poruszających listów pożegnalnych, pisanych przez żołnierzy do swoich bliskich podczas wojen prowadzonych w trakcie minionych dwustu lat – od kampanii napoleońskiej przez wojnę secesyjną i obie wojny światowe po interwencje w Iraku i Afganistanie. Niektóre z nich zostały napisane albo podyktowane przez śmiertelnie rannych; te, które powstały w przededniu wielkich bitew, zawierają przeczucie nadciągającej hekatomby; inne wyszły spod pióra żołnierzy nękanych wizją własnej śmierci, pilotów - samobójców albo skazanych na śmierć więźniów. Pisali o ponurych realiach pola bitwy i swoim codziennym żołnierskim trudzie, o patriotyzmie lub rozgoryczeniu, o głębokiej wierze czy też rozczarowaniu polityką, o żywionym optymizmie lub chwilach załamania. Przede wszystkim jednak pisali o swojej miłości do bliskich i pragnieniu powrotu do domu. Listy te, mimo że powstały w różnych epokach, mają wiele cech wspólnych. Wszystkie mówią o tragizmie każdej wojny i fundamentalnej ludzkiej potrzebie pożegnania się z bliskimi.