Barwne dzieje bizantyńskiego imperium i spływającego krwią dworu, który pod względem zamiłowania do zbytku, przepychu, ale i okrucieństwa przewyższył niedościgłych wydawałoby się pod tym względem rzymskich cezarów. W publikacji opisano wyczyny cesarzowej Ireny, która zamordowała własnego syna, cesarzowej Teodory, której kariera wiodła od zawodu ulicznicy do roli błogosławionej Kościoła prawosławnego, i innych władców imperium aż do jego kresu pod ciosami osmańskich Turków.