Wspólna edukacja dzieci i młodzieży niepełnosprawnej i pełnosprawnej już od kilkudziesięciu lat stanowi przedmiot dyskusji. Koncepcje wprowadzane przez pedagogów specjalnych nie zawsze sprawdzały się w praktyce. Obecnie nową nadzieję budzi inkluzja. Jednak, jak stwierdza Otto Speck, postępy widoczne są raczej w teorii niż w praktyce.

Abstrahując od ideologicznych przerysowań, autor próbuje przybliżyć zasadę wspólnej edukacji na podstawie praktycznych rozwiązań uwzględniających potrzeby dzieci niepełnosprawnych. Speckowi zależy na większym obiektywizmie w dyskusji prowadzonej przez specjalistów oraz na jasnej koncepcji w odniesieniu do praktyki.