Wydanie 2012r. Oprawa broszurowa. Strony 620. Format 12,5x19,5cm. Katarzyna Grochola zmienia front! Czytelnicy z pewnością będą zaskoczeni, gdyż bestsellerowa pisarska bohaterem swej najnowszej książki uczyniła… mężczyznę! Szykuje się pełna przygód, zaskakująca powieść – jak zwykle utrzymana w błyskotliwym, pełnym humoru stylu – która nie tylko z pewnością podbije serce dotychczasowych czytelniczek Katarzyny Grocholi, ale ma szansę zdobyć nowych fanów – także wśród mężczyzn. Bohaterem powieści jest Jeremiasz, sympatyczny i błyskotliwy trzydziestodwulatek, który znalazł się na tzw. życiowym zakręcie. Jest piekielnie zdolnym operatorem filmowym, ale okazał się zbyt prawy i bezkompromisowy, by zrobić karierę w filmie. Nie ma pracy, przędzie więc cienko, a kredyt za mieszkanie spłacać trzeba. Bo przecież nie może mieszkać z matką, która ciągle wtrąca się w jego życie. Jeremiasz wie dużo o kobietach, ba! wie o nich wszystko, a może nawet więcej, bo gdzie się obróci, tam jakaś pani – a to matka, a to sąsiadka z piętra, a to córka sąsiadki, a to Zmora mieszkająca piętro niżej, a to kumpela, z którą można pogadać jak z najlepszym przyjacielem. A wszystkie od niego czegoś żądają i każda sprawi mu jakaś niespodziankę. „Pisząc Houston, mamy problem – mówi autorka - przez pięć miesięcy BYŁAM mężczyzną i to jest bardzo ciekawe doświadczenie. Mój sposób myślenia uległ zmianie. Naprawdę zaczęły mnie drażnić kobiety. Kiedy pytałam przyjaciółkę, o której się jutro spotykamy, a ona mi mówiła: „Jutro? Wiesz, rozmawiałyśmy w poniedziałek, kiedy zadzwoniłam, i wiesz, wtedy przyszła Kamila i ona mi powiedziała, że jest porzucona przez męża. Wiesz, który to jest jej mąż?” Wtedy miałam wszystkiego powyżej uszu, mimo że przecież znam ten sposób rozmowy, bo ja tak samo rozmawiam. Natomiast przestawienie się na myślenie konkretne, —logiczne i wprost było bardzo pouczające. Houston, mamy problem jest oczywiście o miłości, ale o miłości z innej strony. Nie wiem, czy są tacy faceci jak Jeremiasz, którego opisałam. Bardzo bym chciała, żeby byli, tacy niepokorni, prostolinijni, wiedzący, o co w życiu chodzi. Myślę, że w każdym drzemie taka podstawowa tęsknota za tym, żeby kochać i być kochanym, a jednocześnie robić to, co się kocha i umieć wybaczać. Umieć spojrzeć na przykład na swoją wyjątkowo toksyczną matkę z dystansem i miłością. Każdy może to odnaleźć.”