Cecilia Randall słyszała o ludziach, którzy chcieliby od nowa przeżyć swoje życie, gdyby dano im taką możliwość. Ona nie miała takich pragnień. Wystarczyłoby jej, gdyby ze swojego dwudziestodwuletniego życia mogła wymazać jeden rok. Ostatnich dwanaście miesięcy. Rok temu, w styczniu, tuż po Nowym Roku, poznała Iana Jacoba Randalla, oficera marynarki służącego na okręcie podwodnym. Zakochała się w nim, po czym wykazała się absolutnym brakiem odpowiedzialności, a mianowicie zaszła w ciążę. Jakby tego było mało, zagmatwała wszystko jeszcze bardziej i wyszła za Iana. To był już trzeci błąd, a od tego momentu popełniła ich znacznie więcej. Była może nie tyle głupia, co naiwna i zakochana, a na domiar złego miała naturę niepoprawnej romantyczki. Marynarka wojenna i życie szybko ją z tego wyleczyły. Ich córeczka urodziła się przed terminem z poważną wadą serca. Zanim Ian, który w tym czasie był na morzu, wrócił do domu, Allison Marie została już odprowadzona na miejsce wiecznego spoczynku. To Cecilia musiała stać samotnie w strugach uporczywego, typowego dla Północnego Zachodu deszczu, patrząc, jak trumienka z jej dzieckiem znika w zimnym, błotnistym grobie. Musiała podejmować najważniejsze decyzje, nie mogąc liczyć na wsparcie ze strony rodziny ani na to, że znajdzie pociechę u męża.