Fitzgerald wraz z żoną, pisarką Zeldą Sayre, wiele lat spędził w Paryżu; tam zaprzyjaźnił się m.in. z Hemingwayem. W twórczości Fitzgeralda często znajdują wyraz elementy autobiograficzne - burzliwe małżeństwo z Zeldą, jej choroba psychiczna i jego alkoholizm - najwyraźniej widoczne i najbardziej przejmujące we wznawianej właśnie powieści. Czasy wydają się prawie dzisiejsze. Samochody, jachty, Hollywood w tle, nowoczesna klinika podszyta psychoanalizą, zimowy rytuał nart, letni - śródziemnomorskiej plaży. I na tym eleganckim tle historia wielkiego uczucia, od przejmującego początku przez rozkwit po katastrofę serca - miłości, która jest losem i tajemnicą. Wspominając książkę i autora, chętnie powtarza się oklepane opinie o straconym pokoleniu lat dwudziestych XX wieku, o erze jazzu i Amerykanach w Paryżu. Niewiele dziś to znaczy. Ciekawsze za to, czy w naszych czasach - dalekich, a wciąż bliskich - mit miłości jako losu i tajemnicy, a więc miłości trudnej, może konkurować z wyobrażeniami XXI wieku, z jego poszukiwaniem psychicznej wygody.