Pierwsza powieść Williama S. Burroughsa (1914-97) jest w zasadzie najbardziej autobiograficznym z jego utworów. Autor uznawany jest za jednego z najwybitniejszych amerykańskich pisarzy, a choćby J.G. Ballard nie miał co do tego najmniejszej wątpliwości. Napisał o nim, że to najważniejszy pisarz, jaki pojawił się po Drugiej Wojnie Światowej. Stawiać jego twórczość można gdzieś obok pisarstwa J. Kerouca i A. Ginsberga – jednak to jego uznawano za najbardziej odkrywczego pisarza tzw. Beat Generation. Stał się źródłem inspiracji dla całej gamy artystów tej klasy co David Byrne, Dawid Bowie czy Lou Reed. Twórczość Burroughsa zaskakuje niezwykłą formą, mieszaniem wątków, wizji, rzeczywistości, poszczególnych myśli, z łamania klasycznej struktury narracji powieściowej. Jednak w wypadku „Ćpuna” autor nie eksperymentuje jeszcze tak bardzo. Jest to faktycznie niezwykły zapis uzależnienia od opiatów oraz o wychodzeniu/wracania z/do nałogu. Żeby nie było jednak niejasności – Burroughs, o którym mówiono, że próbował chyba wszystkich możliwych narkotyków i to w takich ilościach, że wykończyłoby to „pluton wojska” nie napisał wcale hymnu pochwalnego na cześć narkotyków. Jak pisze Bartek Chaciński: Trudno napisać podręcznik szkolny odstraszający od narkotyków bardziej niż Ćpun – autobiografia Burroughsa z heroinowego okresu. Opiaty nie są dobrym kopem– czytamy w niej. – W opiatach istotne dla narkomana jest to, że powodują uzależnienie. Nikt nie wie, czym są opiaty, póki nie zazna głodu. Jak pisze Oliver Harris „Jeśli szukasz książek o uzależnieniu od narkotyków, to wybór nigdy jeszcze nie był tak ogromny. Możesz sięgnąć po opowieści o społeczeństwie, polemiki dotyczące służby zdrowia, polityczne analizy wojen narkotykowych, studia kulturowe i analizy etyczne, badania nad rozwiązaniami legislacyjnymi, psychologią osób uzależnionych, farmakologią i metodami leczenia, po osobiste wspomnienia, powieści alternatywne i klasyczne dzieła literackie. „Ćpun” to ikona współczesności, a heroina podobnie jak chemia ma swoją historię i mitologię. A jeśli szukasz książek Williama Burroughsa, masz do wyboru ponad dwadzieścia, większość z nich zaś, o ile nie wszystkie, odnosi się do narkotyków i uzależnienia. Heroina i Burroughs pasują do siebie, to on jest najbardziej uzależnionym pisarzem XX wieku, ale nigdy poza tą swoją pierwszą powieścią nie napisał niczego do niej podobnego.”