„Po przeciwległej stronie szosy huk pękających granatów wstrząsnął powietrzem. Strumienie ziemi wytrysnęły w górę. „Jastrząb” siadł na karki Niemcom. Zaledwie przebrzmiał huk granatów, głośny okrzyk „hurra” rozległ się na wzgórzu. Błysnęły w słońcu polskie bagnety, wywołując popłoch wśród Niemców. Po zboczu wzgórza pędzi w kierunku szosy Teresa, wywijając karabinem. Jej jasne włosy, wysunąwszy się spod beretu, falują jak łan dojrzałej pszenicy, obok którego biegnie. „Jastrząb” ze swoimi żołnierzami podążał dopiero kilka kroków za nią. Zanim dotarł do samochodów, ona już zbadała ich zawartość.” Fragment książki