Tirpitz był dumą marynarki wojennej Adolfa Hitlera, wraz z bliźniaczym Bismarckiem największym okrętem w historii Kiregsmarine i najcięższym okrętem wojennym, jaki kiedykolwiek zbudowano w Europie. Dla Churchilla był „bestią”, nieustannym zagrożeniem dla brytyjskich szlaków zaopatrzeniowych i dla arktycznych konwojów zaopatrujących armie Stalina. W wyobrażeniu pływających na nim marynarzy pancernik był nie do pokonania, był „żelaznym zamkiem”, który wytrzyma uderzenie każdej torpedy i bomby. Tirpitz samą swoją obecnością w norweskich fiordach wiązał na północy dużą część Royal Navy, pilnującej, aby nie wyrwał się na morze. Latem 1942 roku strach, że Tirpitz właśnie wyszedł w morze, skłonił Admiralicję do wycofania eskorty płynącego do ZSRR konwoju PQ-17, wskutek czego został wydany na pastwę wroga. W rezultacie z trzydziestu pięciu alianckich transportowców dwadzieścia cztery zostały zatopione przez siły niemieckie. Tirpitz nieprzerwanie działał na wyobraźnię brytyjskich strategów. Zatrważająca perspektywa, że pancernik mógłby mieć bazę na atlantyckim wybrzeżu Francji, doprowadziła do jednej z najbardziej dramatycznych operacji w czasie tej wojny - ataku komandosów na port Saint-Nazaire. Nieustannie zastanawiano się, jak posłać pancernik na dno. Od początku Tirpitz był celem ciężkich nalotów, ale szybko okazało się, że RAF nie dysponuje bombami zdolnymi zatopić niemiecki okręt. Nieskuteczne były również torpedy samolotów Fleet Air Arm. Brak efektów zmuszał do opracowywania planów z użyciem broni niekonwencjonalnej. W 1942 roku przeprowadzono obarczoną wysokim ryzykiem operację dwóch zespołów „żywych torped”, która zakończyła się „rycerską porażką”. W następnym do akcji przystąpiły miniaturowe okręty podwodne, przeprowadzając niezwykle śmiały i wysoce kosztowny atak, który wprawdzie unieruchomił Tirpitza, ale tylko tymczasowo. Dopiero Bomber Command, w operacjach prowadzonych przez mało znanych bohaterów tej wojny, przypieczętowało los okrętu. Jesienią 1944 roku podpułkownik James „Willie” Tait, człowiek bezprzykładnej odwagi i wielkiej skromności, poprowadził Lancastery 617. Dywizjonu – słynnych „Dambusters” – i 9. Dywizjonu na serię rajdów bombowych, które do granic sprawdzały ludzką wytrzymałość, odwagę i umiejętności. Naloty zakończyły się zatopieniem pancernika, który w tym czasie symbolizował pychę hitlerowskich Niemiec. Barwna, wnikliwa, pełna dramatycznych losów i zdarzeń książka Cel: Tirpitz należy do opowieści wojennych najwyższego lotu. Patrick Bishop wyrósł na jednego z najciekawszych brytyjskich historyków wojskowych po publikacji dobrze przyjętych przez krytykę bestsellerowych książek Fighter Boys, Bomber Boys (pol. wydanie Chłopcy z bombowców REBIS), 3 Para i Ground Truth. Ponad dwadzieścia lat spędził jako zagraniczny korespondent wojenny w różnych częściach świata. Mieszka w Londynie z żoną Henriettą i córką Honor.