Nie napiszę jednak tej książki. Zbyt mnie boli. Zmieniam imiona, zmieniam nazwy ulic, ludzi, zmieniam, co mogę, a i tak wszystko jest takie, jakie było naprawdę.
A jednak napisała. Jej własne wspomnienia, potrzeba odkrycia tajemnicy i nieprawdopodobna historia rodziny nie pozwoliły zapomnieć Magdalenie Parys, laureatce Europejskiej Nagrody Literackiej, o pomyśle na książkę, który rozbudziła w niej wydawczyni i dwie polskie reporterki. Jak możesz nie chcieć opisać tak fantastycznej historii?! – pytały. Na szczęście pomysł przerodził się w powieść o wielkiej namiętności, grzechu, zawierusze wojennej i rozłące opartej na prawdziwych wydarzeniach z biografii autorki i odkrywającej rodzinne sekrety sprzed lat.
Nie krzyczała, kiedy rodziła syna. Nie mogło jej się wyrwać żadne niemieckie słowo. Nie w 1945 roku, nie wśród Polaków wracających z przymusowych robót.
Kilkadziesiąt lat później rodzinne sekrety nie dają spokoju dorastającej Dagmarze. Skąd wziął się ten dziwny akcent w mowie jej babci? Dlaczego co roku staruszka odwiedza pewien kościół? Czy naprawdę nigdy nie spotkała się z siostrą bliźniaczką, choć ta ciągle przysyła jej paczki?
Dziewczyna wie, że nie wykradnie babce wszystkich tajemnic. Ale kiedy powoli zaczyna odkrywać przeszłość, odżywają wspomnienia, do których Rika nigdy nie odważyła się powrócić.
Czy dziedziczymy los po naszych przodkach?
Czy prawdą jest to, co się rzeczywiście zdarzyło, czy to, co zapamiętaliśmy?
Oparta na prawdziwych wydarzeniach opowieść o namiętności, grzechu, rozłące i pamięci.
I o ludziach, którzy nigdzie nie przynależą, bo zbyt często wyjeżdżali na zawsze – i zbyt wiele musieli zapomnieć.
Magdalena Parys (ur. 1971) – pisarka, dziennikarka. Zadebiutowała w 2011 roku książką Tunel, w 2015 roku została laureatką Europejskiej Nagrody Literackiej za powieść Magik, którą przetłumaczono na siedem języków. Urodziła się w Gdańsku, od dwunastego roku życia mieszka w Berlinie. Ma męża i dwójkę dzieci.